Κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, το έμβρυο αποτελεί αντικείμενο συνεχών ελέγχων και συζητήσεων, γύρω από τη σωματική του ανάπτυξη και υγεία. Η μέλλουσα μητέρα επισκέπτεται ειδικούς, δέχεται συμβουλές, προσέχει τη διατροφή της, προσπαθεί να κόψει βλαβερές συνήθειες και να αποκτήσει καινούργιες ωφέλιμες, ώστε το παιδί που θα φέρει στον κόσμο να είναι γερό και υγιές.

Η ψυχική νόσος, έχει δυσμενείς αλλά και κάποιες φορές αποδιοργανωτικές συνέπειες για τον ασθενή ενώ παράλληλα έχει και σημαντικές επιπτώσεις στην οικογένεια. Οι αλλαγές στην κοινωνική πολιτική και η τάση για αποιδρυματοποίηση των ψυχικά πασχόντων μετέφεραν την ευθύνη της καθημερινής φροντίδας των ατόμων με χρόνιες ψυχικές διαταραχές στην κοινότητα.

Πολύ συχνά τα μέλη των οικογενειών που φροντίζουν ένα αγαπημένο τους άτομο που πάσχει από κάποια ψυχική διαταραχή ή από κάποια μορφή άνοιας, αισθάνονται μεγάλη ψυχική επιβάρυνση. Για να μπορέσουν όμως να αντιμετωπίσουν με πιο κατάλληλο τρόπο τις νέες καταστάσεις, χρειάζονται, αφενός τις κατάλληλες γνώσεις για να φροντίσουν το συγγενικό τους πρόσωπο, και, αφετέρου συμβουλευτική υποστήριξη για να φροντίσουν την δική τους ψυχική υγεία. Ωστόσο, οι κοινωνικό-οικονομικές αλλαγές που σημειώνονται σε όλες τις περιοχές της χώρας, έχουν αρχίσει να δημιουργούν προβλήματα στη φροντίδα συγκεκριμένων ευπαθών ομάδων από τη μεριά του οικογενειακού πλαισίου. Οι εξελίξεις αυτές, επιβάλλουν την ανάγκη για τη δημιουργία δικτύου υπηρεσιών με σκοπό την αντιμετώπιση των αναγκών των προαναφερθέντων ομάδων.

Η ψυχική υγεία αποτελεί «μια κατάσταση ευεξίας στην οποία το άτομο  πραγματοποιεί τις δυνατότητές του/της, μπορεί να αντιμετωπίσει τα κανονικά άγχη της ζωής, μπορεί να εργαστεί παραγωγικά και γόνιμα, και είναι σε θέση να συνεισφέρει στην κοινότητά του/της». Η παραπάνω προαναφερθείσα άποψη υποδηλώνει πως το άτομο δεν αντιμετωπίζει προβλήματα ψυχικής υγείας καθώς και ψυχικής έντασης, η λειτουργικότητα και ημερήσια παραγωγικότητα του είναι σε πολύ ικανοποιητικά επίπεδα, δυο συνιστώσες  καθοριστικής σημασίας για την εκπλήρωση των στόχων ενός ατόμου.

Η Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας (ΔΕΠ-Υ) είναι από τις πιο κοινές διαταραχές συμπεριφοράς με άγνωστη οργανική αιτιολογία.Τα παιδιά με ΔΕΠ-Υ έχουν δυσκολίες στη ρύθμιση των συναισθημάτων και των δραστηριοτήτων τους, στη διατήρηση της προσοχής και στον έλεγχο της παρορμητικής τους συμπεριφοράς.

Το πρώτο κουδούνι θα ηχήσει για την νέα σχολική χρονιά…

Αυτό είναι κάτι που αγχώνει πολύ τους γονείς καθώς θα πρέπει να οργανωθούν και να ακολουθήσουν ένα πρόγραμμα για τα παιδιά και τις καθημερινές δραστηριότητες τους. Ιδιαίτερα στρεσογόνος κατάσταση για τους γονείς θεωρείται και η μετάβαση των παιδιών από την μια βαθμίδα στην άλλη όπως από το νηπιαγωγείο στο δημοτικό, από το δημοτικό στο γυμνάσιο και αντίστοιχα στο λύκειο.

Είναι γεγονός πως η αυτοκτονία αποτελεί ένα σημαντικό και κοινωνικό πρόβλημα, καθώς στην εποχή την οποία διανύουμε παρατηρείται έξαρση του φαινομένου αυτού. Οι περισσότεροι άνθρωποι που αποφασίζουν να τερματίσουν την ζωή τους έχουν διαγνωστεί με κάποια ψυχική ασθένεια, όπως μείζων καταθλιπτική διαταραχή ή άλλη διαταραχή του συναισθήματος. Όπως έχει διαπιστωθεί, τα άτομα με διαταραχές της διάθεσης διατρέχουν υψηλό κίνδυνο να αποπειραθούν να αυτοκτονήσουν. Κάθε χρόνο αυτοκτονούν ένα εκατομμύριο άνθρωποι και κάθε ένα λεπτό δύο άτομα παγκοσμίως.

Τις τελευταίες δεκαετίες πλήθος ερευνητικών μελετών επιχειρούν να διερευνήσουν τα γνωστικά, συμπεριφορικά και συναισθηματικά χαρακτηριστικά που συνθέτουν το προφίλ ενός παιδιού με μαθησιακές δυσκολίες. Πρόκειται για μία ομάδα διαταραχών που επηρεάζουν την διαδικασία της μάθησης, για τις οποίες είναι σημαντικό να είναι ενήμεροι οι εκπαιδευτικοί καθώς και οι γονείς με σκοπό την έγκαιρη ανίχνευση και αξιολόγηση αλλά κα την εξατομικευμένη παρέμβαση.

Ο νοσηλευτής ψυχικής υγείας έχει ίσως τον πιο σημαντικό ρόλο στην φροντίδα του λήπτη ψυχικής υγείας. Εκτός των κατεξοχήν νοσηλευτικών καθηκόντων του, ο νοσηλευτής ψυχικής υγείας έχει τον κύριο ρόλο στην επικοινωνία με τον ωφελούμενο, καλείται να παρεμβαίνει και να αξιολογεί τα αποτελέσματα της θεραπείας, αλλά και να προάγει τη συνεργασία, τον συντονισμό και την οργάνωση μέσα σε μια διεπιστημονική ομάδα(Ψυχίατρο,ΨυχολόγοΚοινωνικό λειτουργό).Αποτελούν το συνδετικό κρίκο μεταξύ των ληπτών ψυχικής υγείας και των επαγγελματιών ψυχικής υγείας.

Το άγχος είναι μια η δυσάρεστη συναισθηματική κατάσταση που συνοδεύεται από αισθήματα φόβου ή ακόμη και τρόμου, ενώ η πηγή που το προκαλεί είναι σε μεγάλο βαθμό άγνωστη ή µη αναγνωρίσιμη. Ο Μάνος (1997), ορίζει το άγχος ως δυσάρεστη συναισθηματική κατάσταση, η οποία περιλαμβάνει αισθήματα τάσης, φόβου, ακόμη και τρόμου ως απάντηση σε έναν κίνδυνο, του οποίου η πηγή είναι σε μεγάλο βαθμό άγνωστη ή μη αναγνωρίσιμη. Το άγχος αποτελεί μια κοινή αντίδραση, που εμφανίζουν πολλοί οργανισμοί με τη μορφή της υπερβολικής αντίδρασης απέναντι σε ήπια στρεσογόνα γεγονότα και καταστάσεις. Η παρουσία του έχει ως αποτέλεσμα την ενεργοποίηση αυτόνομων-συμπεριφορικών αποκρίσεων που δρουν παράλληλα με τις υποκείμενες αισθήσεις συμβάλλοντας από κοινού στην επιβίωση του ανθρώπου (Bernal-Morales, Rodriguez-Landa, & Pulido-Griollo, 2015).