Η διάγνωση του καρκίνου στην παιδική ηλικία αποτελεί ένα σοβαρό γεγονός, το οποίο επιφέρει σημαντικές ψυχολογικές και συναισθηματικές προκλήσεις τόσο για το παιδί όσο και για την οικογένειά του. Τα παιδιά με καρκίνο μπορεί να βιώσουν άγχος, καταθλιπτικά συμπτώματα και μετατραυματικό στρες, τα οποία σχετίζονται με τις επεμβατικές θεραπείες και τις αλλαγές στην καθημερινότητά τους (Park et al., 2022).

Τι ορίζεται ως κρίση;

Ως κρίση θεωρείται μια προσωρινή κατάσταση αναστάτωσης και αποδιοργάνωσης, με χαρακτηριστικά την αδυναμία του ατόμου να τη διαχειριστεί με τις συνήθεις μεθόδους που χρησιμοποιεί και την πιθανότητα να προκύψει ένα ριζικά διαφορετικό αποτέλεσμα, θετικό ή αρνητικό (Brock, Sandoval, & Lewis, 2005). Έπειτα από μια κρίση επαναπροσδιορίζουμε τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο και διαχειριζόμαστε διάφορες καταστάσεις.

Η ψυχική υγεία είναι ένας βασικός πυλώνας της συνολικής ευεξίας του ατόμου και της κοινωνίας. Η συμπερίληψη στον τομέα της ψυχικής υγείας αφορά στρατηγικές που έχουν ως στόχο την ενσωμάτωση όλων των ατόμων, ανεξαρτήτως ατομικών χαρακτηριστικών, όπως κοινωνικοοικονομικό επίπεδο, φύλο, ψυχικές, αναπτυξιακές διαταραχές. Η προσέγγιση αυτή βασίζεται στην αρχή της ισότητας.

Η ενδοοικογενειακή βία αποτελεί μία από τις πιο σιωπηλές και σκοτεινές μορφές κακοποίησης που διαβρώνει τα θεμέλια του πυρήνα της κοινωνίας μας: την οικογένεια. Είναι μια κοινωνική πραγματικότητα που δεν κάνει διακρίσεις φύλου, ηλικίας, οικονομικού ή κοινωνικού επιπέδου. Πίσω από κλειστές πόρτες, σε σπίτια που εξωτερικά μοιάζουν ασφαλή, οι ψυχές πληγώνονται, οι φωνές σωπαίνουν, και τα θύματα ζουν μέσα στον φόβο και τη μοναξιά.

Τα τελευταία χρόνια, και κυρίως μετά την πανδημία του κορονοϊού,  αναδύονται όλο ένα και περισσότερα ποσοστά διαφόρων μορφών βίας κατά των γυναικών ανά τον κόσμο. Μάλιστα σύμφωνα με έρευνες, μία στις τρεις γυναίκες έχει υποστεί σωματική βία, σεξουαλική βία, ή και τις δύο μορφές βίας από την ηλικία των 15 ετών και έπειτα. Το 55% των γυναικών έχουν βρεθεί αντιμέτωπες με μία ή περισσότερες μορφές σεξουαλικής παρενόχληση, ενώ το 11% έχει υποστεί ψηφιακή παρενόχληση. Μία στις είκοσι έχει βιαστεί.

Στις μέρες μας η ενσυναίσθηση βρίσκεται στο επίκεντρο του θεωρητικού και κλινικού ενδιαφέροντος διαφόρων επιστημονικών κλάδων, αποτελώντας κοινό όρο σε διαφορετικές γλώσσες όπως της ψυχολογίας, της ψυχιατρικής, της κλινικής ψυχοπαθολογίας, των νευροεπιστημών, της ψυχοθεραπείας και της ψυχανάλυσης.

Κάθε χρόνο στις 10 Οκτωβρίου, γιορτάζεται παγκοσμίως η ημέρα ψυχικής υγείας. Είναι μια ημέρα που γίνονται προσπάθειες κινητοποίησης, ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης της κοινότητας για το πόσο σημαντικό είναι αφενός οι άνθρωποι να βρίσκονται σε μια ισορροπία και αρμονία με την ζωή τους και αφετέρου για την πρόληψη και στήριξη των ψυχικών διαταραχών.

Η κατάθλιψη είναι μια διαταραχή της διάθεσης (συναισθηματική διαταραχή) και χαρακτηρίζεται από βαθιά θλίψη και ανικανότητα του ατόμου να βιώσει ευχαρίστηση. Μερικά από τα συμπτώματα της κατάθλιψης εκτός από τη θλίψη και την απώλεια ενδιαφέροντος, μπορεί να είναι σωματικά όπως η κόπωση και η χαμηλή ενεργητικότητα, οι σωματικές ενοχλήσεις και οι πόνοι. Ακόμα, μπορεί να εμφανιστεί μειωμένη ή αυξημένη όρεξη για φαγητό, δυσκολία στον ύπνο ή αυξημένες ώρες ύπνου και απώλεια σεξουαλικού ενδιαφέροντος. Οι σκέψεις και οι κινήσεις μπορεί να γίνουν πιο αργές (ψυχοκινητική επιβράδυνση) ή μπορεί να υπάρχει νευρικότητα και δυσκολία να μείνει κανείς ακίνητος (ψυχοκινητική διέγερση).

Ο όρος «άνοια» αναφέρεται σε μια σειρά συμπτωμάτων που παρουσιάζουν άτομα με νοσήματα που καταστρέφουν τα εγκεφαλικά κύτταρα και  χαρακτηρίζεται εξασθένηση των νοητικών λειτουργιών. Αποτέλεσμα αυτής της παθολογικής διεργασίας είναι η σταδιακή και αργή  επιδείνωση της ικανότητας του ατόμου να λειτουργεί ικανοποιητικά στην  καθημερινή ζωή και τελικά η πλήρης αποδιοργάνωση της προσωπικότητάς του.

Ο όρος αυτοκτονικότητα συνήθως χρησιμοποιείται για να περιγράψει μια ακολουθία πράξεων, οι οποίες περιλαμβάνουν τις ευχές θανάτου και τις φευγαλέες σκέψεις αυτοκτονίας (το άτομο εύχεται να του συμβεί κάτι και να πεθάνει), τον επαναλαμβανόμενο αυτοκτονικό ιδεασμό (το άτομο σκέφτεται να κάνει κάτι για να πεθάνει, αναζητά τρόπους να θέσει τέλος στη ζωή του, σχεδιάζει την απόπειρα αυτοκτονίας), την απόπειρα αυτοκτονίας (το άτομο επιχειρεί να αυτοκτονήσει) και την αυτοκτονία (το άτομο αυτοκτονεί). Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (1986), η απόπειρα αυτοκτονίας αποτελεί “πράξη χωρίς θανατηφόρο αποτέλεσμα, κατά την οποία το άτομο εμφανίζει μια μη συνήθη συμπεριφορά χωρίς την παρέμβαση άλλων, η οποία χαρακτηρίζεται από αυτοτραυματισμό ή αυτοδηλητηρίαση και έχει ως στόχο την επίτευξη αλλαγών που το άτομο επιθυμεί μέσω των πραγματικών ή των αναμενόμενων σωματικών επιπτώσεων”.